ازبکستان (ازبکی : O‘zbekiston، به سیریلیک : Узбеки�?тан) کشوری است در آسیای میانه ، دارای مرز مشترک با کشورهای افغانستان ، تاجیکستان ، ترکمنستان ، قرقیزستان ، و قزاقستان . پایتخت این کشور شهر تاشکند است .
مساحت خاک ازبکستان ۴۴۷٬۴۰۰ کلیومتر مربع است (پنجاه و ششمین کشور از نظر وسعت) .
مردمان ایرانی‌ تبار ساکنان اولیه منطقه ازبکستان را تشکیل می‌دادند . زبان‌های قدیمی رایج در این منطقه زبان‌های ایرانی سغدی ، خوارزمی و پارسی میانه بود . در سدهٔ دهم میلادی ، منطقهٔ کنونی ازبکستان جزیی از قلمرو سامانیان بود . منطقهٔ کنونی ازبکستان بعدها به ترتیب جزئی از حکومتهای غزنوی ، سلجوقی ، خوارزمشاهی ، مغول ، تیموری و ازبک شد .
در سدهٔ نوزدهم میلادی ، غرب و شمال ازبکستان زیر سلطهٔ خانات خوارزم ، و جنوب ازبکستان جزئی از خانات بخارا بوده ‌است . خانات بخارا و خوارزم در سال ۱۸۶۶ زیر سلطهٔ روسیه درآمدند . شیبانی‌ها به مدت ۴۰۰ سال در ازبکستان حکومت کردند .
پس از انقلاب اکتبر ، در سال ۱۹۲۴، جمهوری سوسیالیستی ازبکستان به عنوان جزئی از اتحاد جماهیر شوروی تشکیل شد . پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، در سال ۱۹۹۱، ازبکستان به استقلال دست یافت . واژهٔ ازبکستان از دو بخش ازبک و ستان تشکیل شده‌ است ، که به معنای «سرزمین ازبک‌ها» است .
اتسویوکی اکابه ، پژوهشگر آسیای میانه می‌نویسد : «در دوران باستان مردم آبادی‌نشین آسیای میانه ایرانی بودند . از سده ششم میلادی به بعد چند موج از گروه‌های کوچی ترک‌تبار به آبادی‌های منطقه رخنه کردند و از جمله در وادی فرغانه سکنی گزیدند که در پی آن ، برخی از ایرانیان ویژگی‌های ترکی کسب کردند .
ترک تباران در روستاها و شهرها ماندگار شدند . علی‌رغم روند تاریخی ترکی‌سازی منطقه شمار زیادی از مردم در محل‌های مختلف ایرانی باقی ماندند و تا به سده بیستم میلادی رسیدند .